نقد نظریه وحدت موضوعی سوره های قرآن

وحدت موضوعی سوره ها از موضوعات بدیع علوم قرآنی است که در حوزه اسلوب قرآن توجه محققان را به خود معطوف ساخته است. مفهوم این نظریه آن است که پیوندی منطقی و مفهومی ، میان تمامی آیات هر یک از سوره های قرآن الزامی است ، هر یک از سوره ها براساس تبیین موضوعی خاص و غرضی واحد سامان یافته اند و به رغم گسستگی های ظاهری ، انسجام و پیوندی عمیق میان آیات نهفته است تا آنجا که فهم صحیح قرآن در گرو دستیابی به موضوع اصلی سوره هاست. این پژوهش تئوری یاد شده را نقد و بررسی می کند.در حوزه اسلوب قرآن پنج رای متمایز از سوی قرآن پژوهان مطرح شده است. این آرا عبارتند از: 1-وحدت و انسجام موضوعی تنها بر مجموعه ای از آیات حاکم است که در یک مرحله نازل شده اند. 2- اقتضای اعجاز قرآن از هم گسیختگی آیات آن است. 3-زبان قرآن گفتاری است نه نوشتاری . پی جویی اتساق و اتصال موضوعی در کلام ، تنها در زبان نوشتاری امری صحیح و مطلوب است. اما در زبان گفتاری پیوند کلام در گروی آگاهی به قراین حال و مقام است. 5-سوره های قرآن مشتمل بر موضوعات متنوعی است ، تنوعی که در اسلوب قرآن به وضوح خودنمایی می کند. در این تحقیق سومین رای از آرای یاد شده نقد و بررسی می شود و ضعف و کاستی دلایل آن به تفصیل بیان خواهد شد.